شاید این تیتر با واقعیت های بازار خودرو ایران 180 درجه تفاوت داشته باشد. انگار از یک دنیای موازی صحبت میکنیم که شرکت های خودرویی برای فروش بیشتر تسهیلات مختلفی از تخفیف و اقساط تا تحویل فوری در نظر میگیرن، ولی در مورد بخش کوچکی از بازار، یعنی خودروهای برقی، کم نمانده به این مرحله هم برسیم.از سال گذشته بود که تب خودروهای برقی در ایران داغ شد. علاقه وزیر اسبق صمت (آقای علی آبادی) به خودروهای برقی هم در این زمینه تاثیر زیادی داشت. شرکت ها هم برای واردات خودروهای برقی دست به کار شدند. ایران خودرو، بهمن موتور و…. انگار قرار بود مثل دانش آموزی که درس کلاس های قبلیش را هم یاد نگرفته، به صورت جهشی مدارج ترقی را طی کرده و طوری میانبر بزنیم که بخشی از مشکلات صنعت خودرو، آلودگی هوا، مصرف سوخت و … یکجا و سریع مرتفع شود.مشابه سامانه خودروهای وارداتی که یک سالی از عمرش میگذشت، یک سامانه مخصوص ثبت نام خودروهای برقی هم ایجاد شد و همان داستان بلوکه کردن پول و قرعه کشی و ثبت نام و… اقبال اولیه هم در ابتدا (به گفته مسئولان) خوب بود: 140 هزار ثبت نام در سامانه برای 10 هزار خودرو برقی؛ یک بازار جدید برای دلال های محترم.
اما از اینجا به بعد بود که واقعیت ها مشخص شد. ثبت نام خیلی کمتر از آنچه انتظار میرفت بود! دلیل هم مشخص: در حالی که هیچ زیرساخت مشخصی اعم از ایستگاه های شارژ در شهرها تعبیه نشده، خدمات پس از فروش این خودروها مشخص نیست، اعتماد به کارکرد و آینده این خودروها (به خصوص در زمینه باتری و طول عمر دستگاه ها) در عموم شکل نگرفته، چه انتظار دیگه ای می توان داشت؟
حتی چند صد نفری که در قالب طرح های تاکسی و با ارائه تسهیلات هم صاحب خودروهای برقی شده بودند ناراضی و بلاتکلیف به نظر می رسند. اینجا بود که سامانه برچیده شد. شرکت ها اجازه پیدا کردند فروش مستقیم داشته باشند. شرکت ها طرح های فروش اقساطی را هم شروع کردند. شرایط خرید خودرو (اعم از پلاک فعال و …) را هم منتفی کردند ولی نتیجه؟
در حالی که میانبری که عده ای از مسئولین انتظارش را داشتند به بن بست خورده فعلا مشتریان این خودروها بیشتر کسانی هستند که یا از سر علاقه به این تکنولوژی های جدید برای خرید آن اقدام می کنند و یا اکثرا از آن به عنوان خودرو دوم استفاده می کنند، چون می دانند این زیرساخت لازم برای تکیه بر این خودروها به عنوان وسیله نقلیه اصلی و اولیه هنوز وجود نداره.
شاید این تیتر با واقعیت های بازار خودرو ایران 180 درجه تفاوت داشته باشد. انگار از یک دنیای موازی صحبت میکنیم که شرکت های خودرویی برای فروش بیشتر تسهیلات مختلفی از تخفیف و اقساط تا تحویل فوری در نظر میگیرن، ولی در مورد بخش کوچکی از بازار، یعنی خودروهای برقی، کم نمانده به این مرحله هم برسیم.از سال گذشته بود که تب خودروهای برقی در ایران داغ شد. علاقه وزیر اسبق صمت (آقای علی آبادی) به خودروهای برقی هم در این زمینه تاثیر زیادی داشت. شرکت ها هم برای واردات خودروهای برقی دست به کار شدند. ایران خودرو، بهمن موتور و…. انگار قرار بود مثل دانش آموزی که درس کلاس های قبلیش را هم یاد نگرفته، به صورت جهشی مدارج ترقی را طی کرده و طوری میانبر بزنیم که بخشی از مشکلات صنعت خودرو، آلودگی هوا، مصرف سوخت و … یکجا و سریع مرتفع شود.مشابه سامانه خودروهای وارداتی که یک سالی از عمرش میگذشت، یک سامانه مخصوص ثبت نام خودروهای برقی هم ایجاد شد و همان داستان بلوکه کردن پول و قرعه کشی و ثبت نام و… اقبال اولیه هم در ابتدا (به گفته مسئولان) خوب بود: 140 هزار ثبت نام در سامانه برای 10 هزار خودرو برقی؛ یک بازار جدید برای دلال های محترم.
اما از اینجا به بعد بود که واقعیت ها مشخص شد. ثبت نام خیلی کمتر از آنچه انتظار میرفت بود! دلیل هم مشخص: در حالی که هیچ زیرساخت مشخصی اعم از ایستگاه های شارژ در شهرها تعبیه نشده، خدمات پس از فروش این خودروها مشخص نیست، اعتماد به کارکرد و آینده این خودروها (به خصوص در زمینه باتری و طول عمر دستگاه ها) در عموم شکل نگرفته، چه انتظار دیگه ای می توان داشت؟
حتی چند صد نفری که در قالب طرح های تاکسی و با ارائه تسهیلات هم صاحب خودروهای برقی شده بودند ناراضی و بلاتکلیف به نظر می رسند. اینجا بود که سامانه برچیده شد. شرکت ها اجازه پیدا کردند فروش مستقیم داشته باشند. شرکت ها طرح های فروش اقساطی را هم شروع کردند. شرایط خرید خودرو (اعم از پلاک فعال و …) را هم منتفی کردند ولی نتیجه؟
در حالی که میانبری که عده ای از مسئولین انتظارش را داشتند به بن بست خورده فعلا مشتریان این خودروها بیشتر کسانی هستند که یا از سر علاقه به این تکنولوژی های جدید برای خرید آن اقدام می کنند و یا اکثرا از آن به عنوان خودرو دوم استفاده می کنند، چون می دانند این زیرساخت لازم برای تکیه بر این خودروها به عنوان وسیله نقلیه اصلی و اولیه هنوز وجود نداره.